Customer Reviews

ขอบอกก่อนว่าตอนแรกที่อ่านเพชรพระอุมานั้น เราไม่ได้เริ่มอ่านจากตอนไพรมหากาฬเป็นตอนแรก แต่ดันผ่าไปอ่านเล่มของตอนผีดินมันตรัยซึ่งเป็นประมาณกลางๆเรื่องแล้ว แม้จะพูดได้เต็มปากว่าอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เพราะติดใจในความสนุกของเนื้อเรื่องจึงทำให้ต้องไปตามหาซื้อไพรมหากาฬมาอ่าน และก็ทำให้เรากลายเป็นแฟนพันธ์แท้ ต้องซื้ออ่านทั้ง 48 เล่มจนจบ...

โดยเพชรพระอุมาตอนไพรมหากาฬ ถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของตำนานการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของพนมเทียน โดยเหตุและสาเหตุของการเดินทางสู่ไพรกว้าง รวมถึงการเริ่มต้นของเรื่องราวหลายๆ อย่างก็ถูกบรรจุอยู่ในตอนนี้

เริ่มแรกพนมเทียนค่อยๆปูเรื่องราวให้คนอ่านได้รู้จักกับ ดาริณและ เชรษฐา สองพี่น้องตระกูลวราฤทธิ์ รวมถึงไชยยันต์ และก็สาเหตุที่ทุกคนต้องออกเดินทางออกสู่ไพรกว้าง โดยทำการว่าจ้างพรานไพรใจฉกาจที่ชื่อว่า “รพินทร์ ไพรวัลย์” ให้เป็นพรานนำทางในการเดินทางครั้งนี้
ซึ่งไพรมหากาฬก็ได้สร้างความประทับใจให้กับเราตั้งแต่แรก โดยการอธิบายถึงความเก่งฉกาจของพรานรพินทร์ที่ยิงเสือดำที่หลุดออกจากกรง ในใจตอนนั้นคิดว่าเท่ห์มาก แต่อีกใจหนึ่งก็คือทำไมถึงต้องใจร้ายขนาดนั้น แค่เสือหลุดออกจากกรงเอง แต่เมื่ออ่านๆไป ก็รู้ว่าการล่าสัตว์ของในสมัยนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก เรียกกันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งเลยก็ได้ นอกจากนั้นการอ่านไพรมหากาฬก็ให้ความรู้ในเรื่องของปืน การดำเนินชีวิตในป่า ซึ่งเป็นชีวิตที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน และก็คงไม่มีวันได้ไปสัมผัสถ้าไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้

โดยสรุปแล้วการอ่านไพรมหากาฬนัั้นก็เรียกได้ว่าสนุก แต่ยังเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวแห่งความสนุก เมื่อเทียบกับ 48 เล่มของเพชรพระอุมา

ขอบอกก่อนว่าตอนแรกที่อ่านเพชรพระอุมานั้น เราไม่ได้เริ่มอ่านจากตอนไพรมหากาฬเป็นตอนแรก แต่ดันผ่าไปอ่านเล่มของตอนผีดินมันตรัยซึ่งเป็นประมาณกลางๆเรื่องแล้ว แม้จะพูดได้เต็มปากว่าอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เพราะติดใจในความสนุกของเนื้อเรื่องจึงทำให้ต้องไปตามหาซื้อไพรมหากาฬมาอ่าน และก็ทำให้เรากลายเป็นแฟนพันธ์แท้ ต้องซื้ออ่านทั้ง 48 เล่มจนจบ...

โดยเพชรพระอุมาตอนไพรมหากาฬ ถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นของตำนานการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ของพนมเทียน โดยเหตุและสาเหตุของการเดินทางสู่ไพรกว้าง รวมถึงการเริ่มต้นของเรื่องราวหลายๆ อย่างก็ถูกบรรจุอยู่ในตอนนี้

เริ่มแรกพนมเทียนค่อยๆปูเรื่องราวให้คนอ่านได้รู้จักกับ ดาริณและ เชรษฐา สองพี่น้องตระกูลวราฤทธิ์ รวมถึงไชยยันต์ และก็สาเหตุที่ทุกคนต้องออกเดินทางออกสู่ไพรกว้าง โดยทำการว่าจ้างพรานไพรใจฉกาจที่ชื่อว่า “รพินทร์ ไพรวัลย์” ให้เป็นพรานนำทางในการเดินทางครั้งนี้
ซึ่งไพรมหากาฬก็ได้สร้างความประทับใจให้กับเราตั้งแต่แรก โดยการอธิบายถึงความเก่งฉกาจของพรานรพินทร์ที่ยิงเสือดำที่หลุดออกจากกรง ในใจตอนนั้นคิดว่าเท่ห์มาก แต่อีกใจหนึ่งก็คือทำไมถึงต้องใจร้ายขนาดนั้น แค่เสือหลุดออกจากกรงเอง แต่เมื่ออ่านๆไป ก็รู้ว่าการล่าสัตว์ของในสมัยนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก เรียกกันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งเลยก็ได้ นอกจากนั้นการอ่านไพรมหากาฬก็ให้ความรู้ในเรื่องของปืน การดำเนินชีวิตในป่า ซึ่งเป็นชีวิตที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน และก็คงไม่มีวันได้ไปสัมผัสถ้าไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนี้

โดยสรุปแล้วการอ่านไพรมหากาฬนัั้นก็เรียกได้ว่าสนุก แต่ยังเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวแห่งความสนุก เมื่อเทียบกับ 48 เล่มของเพชรพระอุมา

ต้องขอบอกก่อนเลยว่า เราเริ่มต้นรู้จัก “สุภาพบุรุษจุฑาเทพ” ด้วยการดูละคร โดยดูคุณชายธราธรที่เป็นเรื่องแรกที่ดูก็รู้สึกว่าเฉยๆ เลยพาลทำให้ไม่อยากดูละครของตอนคุณชายปวรรุจไปด้วย และเมื่อดูไปผ่านๆ ก็รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรสนุกมากมาย แต่สำหรับตัวหนังสือนี่ได้ยินมากลับกันเลย เพื่อนนักอ่านหลายคนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าตอนของคุณชายปวรรุจเป็นตอนที่สนุกที่สุดในบรรดาหนังสือชุดสุภาพบุรุษจุฑาเทพ นั่นเองก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เปิดใจลองอ่านดู

พออ่านแล้ว อาจจะเป็นเพราะรู้เนื้อเรื่องอยู่แล้วมาจากการดูละครคร่าวๆ เลยทำให้เรารู้สึกเฉยๆ กับส่วนของเนื้อเรื่องนะ แต่ที่ดูแล้วฟินเว่อร์มากก็คือตัวของคุณชายปวรรุจนี่แหละ (ดูแล้วคิดถึงหน้าโป๊บที่เล่นเป็นพระเอกในละครมากๆ บทนี้เหมาะสมกับเขาจริงๆ) คือด้วยความที่พระเอกแม้จะเป็นคุณชายก้นครัว อาจจะไม่ได้สูงศักดิ์เหมือนคนทั่วไป แต่สิ่งที่คุณชายปวรรุจมีแล้วก็สามารถขโมยหัวใจสาวๆได้ทั้งประเทศก็เห็นจะเป็นความดี ความซื่อ ความอบอุ่น (ที่ปัจจุบันคุณลักษณะพวกนี้หาได้ยากจากผู้ชายสมัยนี้แล้ว 555) นั่นก็เลยทำให้ยิ่งอ่านยิ่งฟิน ส่วนนางเอกแม้แรกๆ จะแอบหมั่นไส้ด้วยความเริดเชิดของเธอ แต่พอหลังๆ ที่ถึงเวลาต้องตามง้อพระเอก นางก็ทำให้คนอ่านใจอ่อนกลายเป็นคอยให้กำลังใจอยู่เป็นระยะๆ ส่วนตัวละครอื่นๆ ก็น่ารัก ไม่ว่าจะเป็นคุณอิ่ม หนูเอื้อย หนูอ้าย ทุกคนก็แต่งเติมสีสันให้เรื่องได้ดี

แต่สิ่งที่อ่านแล้วประทับใจที่สุดในเรื่องนี้ก็คือเรื่องของการบรรยายวิวทิวทัศน์ที่ผู้เขียนใช้ภาษาบรรยายได้สละสลวย นึกภาพออก และก็การบรรยายประวัติศาสตร์ที่ดูสมจริงราวกับผู้เขียนเข้าไปอยู่ในยุคนั้นจริงๆ ซึ่งก็เป็นจุดสำคัญที่ทำให้คนอ่านอินไปกับเรื่อง โดยในจุดๆนี้นับว่าเป็นจุดที่ขอชื่นชมผู้เขียนจริงๆ เพราะทำให้เรื่องดูมีชีวิตชีวาและสมจริงสมจังขึ้นมาก

ต้องขอบอกก่อนเลยว่า เราเริ่มต้นรู้จัก “สุภาพบุรุษจุฑาเทพ” ด้วยการดูละคร โดยดูคุณชายธราธรที่เป็นเรื่องแรกที่ดูก็รู้สึกว่าเฉยๆ เลยพาลทำให้ไม่อยากดูละครของตอนคุณชายปวรรุจไปด้วย และเมื่อดูไปผ่านๆ ก็รู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรสนุกมากมาย แต่สำหรับตัวหนังสือนี่ได้ยินมากลับกันเลย เพื่อนนักอ่านหลายคนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าตอนของคุณชายปวรรุจเป็นตอนที่สนุกที่สุดในบรรดาหนังสือชุดสุภาพบุรุษจุฑาเทพ นั่นเองก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เปิดใจลองอ่านดู

พออ่านแล้ว อาจจะเป็นเพราะรู้เนื้อเรื่องอยู่แล้วมาจากการดูละครคร่าวๆ เลยทำให้เรารู้สึกเฉยๆ กับส่วนของเนื้อเรื่องนะ แต่ที่ดูแล้วฟินเว่อร์มากก็คือตัวของคุณชายปวรรุจนี่แหละ (ดูแล้วคิดถึงหน้าโป๊บที่เล่นเป็นพระเอกในละครมากๆ บทนี้เหมาะสมกับเขาจริงๆ) คือด้วยความที่พระเอกแม้จะเป็นคุณชายก้นครัว อาจจะไม่ได้สูงศักดิ์เหมือนคนทั่วไป แต่สิ่งที่คุณชายปวรรุจมีแล้วก็สามารถขโมยหัวใจสาวๆได้ทั้งประเทศก็เห็นจะเป็นความดี ความซื่อ ความอบอุ่น (ที่ปัจจุบันคุณลักษณะพวกนี้หาได้ยากจากผู้ชายสมัยนี้แล้ว 555) นั่นก็เลยทำให้ยิ่งอ่านยิ่งฟิน ส่วนนางเอกแม้แรกๆ จะแอบหมั่นไส้ด้วยความเริดเชิดของเธอ แต่พอหลังๆ ที่ถึงเวลาต้องตามง้อพระเอก นางก็ทำให้คนอ่านใจอ่อนกลายเป็นคอยให้กำลังใจอยู่เป็นระยะๆ ส่วนตัวละครอื่นๆ ก็น่ารัก ไม่ว่าจะเป็นคุณอิ่ม หนูเอื้อย หนูอ้าย ทุกคนก็แต่งเติมสีสันให้เรื่องได้ดี

แต่สิ่งที่อ่านแล้วประทับใจที่สุดในเรื่องนี้ก็คือเรื่องของการบรรยายวิวทิวทัศน์ที่ผู้เขียนใช้ภาษาบรรยายได้สละสลวย นึกภาพออก และก็การบรรยายประวัติศาสตร์ที่ดูสมจริงราวกับผู้เขียนเข้าไปอยู่ในยุคนั้นจริงๆ ซึ่งก็เป็นจุดสำคัญที่ทำให้คนอ่านอินไปกับเรื่อง โดยในจุดๆนี้นับว่าเป็นจุดที่ขอชื่นชมผู้เขียนจริงๆ เพราะทำให้เรื่องดูมีชีวิตชีวาและสมจริงสมจังขึ้นมาก